ّبسم الله!

چند ثانیه مکث و چند نقطه چین به احترام نام قشنگت!ای کاش مطمئن بودم نامه ام را یک جای امن نگه میداری تا راحت بعد از سلام،نامت را می نوشتم و نوشتن نامت برای قطره های اشکم عقده نمی شد!اما حیف که می ترسم نامه ام را پاره کنی و نامت هم...پس بگذار عقده ی من و حرمت نام تو،هر دو خفظ شوند.این هم سرنوشتیست.

دورترین نزدیکم!چگونه ای؟هنوز هم تصمیم نداری به سراغم بیایی؟هنوز هم باور نکرده ای که من یک فرق عجیب با همه ی آدم های این دنیا دارم؟هنوز هم آنجا دلواپس هیچ کس نیستی؟خوش به حال دل بی دلواپسی ات!الهی چشم به راه هیچ کس نمانی!نگرانی،درد بدی است.یک نگاه،گاهی انسان را به جرم هیچ،به اشدّ مجازات می رساند.راستی!یک سوال!محض رضای کسی که شاید روزی دلت برایش شور بزند،آیا این تو نبودی که قانون جدایی را تصویب کردی؟عزیزم!جدایی اولش قانون نبود.تبصره ای کوچک لای تقویم یک انسان نا امید بود.من نمی دانم تو می خواستی تاریخ مرگ کدام گل را از تقویم آن دوست بد اقبال در بیاوری، که چشمت به تبصره افتاد و میلت کشید قانونش کنی.اگر اینجا بودی،با آن سحر قشنگ نگاهت،شانه بالا می انداختی و به من می فهماندی که فعلا چنین است!حق با توست!همیشه سر من پایین است و شانه های تو بالا!مهم نیست!فدای آرزوهای به بار نشسته ات!اما عزیزم!هیچ فکرش را کرده ای که چرا ما انسان ها با هم اینگونه ایم؟تو فکر نمی کنی اگر ما روز تولد نداشتیم خیلی بهتر بود؟بهتر نبود روز تولد ما واقعا روز تولدمان باشد؟حالا گاهی گمش می کنیم...اصلا...تو کی به دادم می رسی؟باشد.جواب نده.فهمیدم قصور از من است.هنوز وقتش نرسیده که تو وقتت را به دادرسی کسی اختصاص دهی!راستی!به سیاه کردن کاغذم نگاه نکن.برای سفید ماندن دفتر دلم خیلی دعا می کنم.اگر نامه ام را تا آخر بخوانی کلی منت میگذاری و اگر هم نخوانی هر چه از تو رسد نیکوست!

از دور ،غبار نشسته بر پنجره های نیمه باز تفکرت را می بوسم.کسی که تو فرق میان او و دیگران را احساس نمی کنی؛اما او می داند که بی اعتنایی تو معنایی دارد که آن را تنها مجنون فهمید و بس.

                                                         تو کیستی که من اینگونه بی تو بی تابم؟

                                                                                                                                 شب از هجوم خیالت نمی برد خوابم.

                                                            تو کیستی که من از موج هر تبسم تو،

                                                                                                                                     بسان قایق سرگشته روی گردابم؟

                                                                                                                                                                                مهدی اخوان  ثالث

___________________________________

   پی نوشت:دلم تنگ است...دعایم کنید...